Ngombe kopi, esuk iki, dhewekan ning pojokan meja

Langit isih peteng, lintang katon, nanging ati rasa lara

Tak kelingan, swarane sliramu,

Gumuyu mesem neng ngarepku.

Saiki mung ana sepi, tinggal kenangan sing suwi.

Kopi iki tak tambah gula,

Nanging ra bisa nambani lara.

Sepahit rasa ning atiku,

Amung mbayangke wektu biyen karo sliramu.

Ngopi karo luh sing tiba,

Kelingan janjimu sing wis musna.

Ora bakal bali,

Sliramu sing tak tresnani.

Sepahit kopi ning cangkir iki,

Ora sepait sepiné ati

Rembulan ketutup mendhung, koyo rasa sing wis kelam

Sliramu lungo adoh, ninggalke janji sing ilang.

Tak coba lali, nanging abot ning ati,

Gambarmu tansah ngetutke aku, saben wengi.

Kopi iki tak tambah susu,

Nanging ora iso ngganti sliramu.

Manise wes ilang,

Ati iki tansah kangelan.

Ngopi karo luh sing tiba,

Kelingan janjimu sing wis musna.

Ora bakal bali,

Sliramu sing tak tresnani.

Sepahit kopi ning cangkir iki,

Ora sepait sepiné ati

Saiki mung ana swara angin,

Nggawa kenangan sing nglarani.

Aku nyoba tabah lan legawa,

Nanging kenanganmu tetep ana.

Ngombe kopi ning sepi iki,

Roso lara tansah dadi saksi.

Tak tulis rasa ning ati,

Nganggo tembang iki kanggo sliramu sing wis ora bali.